Ze werken hard, zeker. Maar er is iets wat ze óók beheersen:
Ze kunnen aanwezig zijn in het moment – ook als het schuurt.
Ze blijven wanneer het stil wordt in hun hoofd.
Ze wijken niet voor pijn of ongemak, maar laten het er zijn.
Ze worden niet overspoeld door prikkels van binnen of buiten. Ze zijn.

Klinkt dat vaag? Hier is wat uitleg:

Grenzen verleggen betekent niet dat je er steeds overheen moet.

Hard werken is pas duurzaam als je ook rust kent – in je hoofd én in je lijf.

Het goede doen vraagt verbinding met anderen, niet het najagen van perfectie.

Aanwezig zijn is iets anders dan altijd ‘aan’ staan.

Wie nooit uitstaat, leeft in overlevingsmodus. En raakt zichzelf onderweg kwijt.
We vullen de leegte met drukte. Dempen het ongemak met afleiding of verdoving.
En zo belanden we in een vicieuze cirkel van overprikkeling, uitputting of oude wonden die steeds weer geraakt worden.

Totdat jij besluit het anders te doen.

Elke les die je te leren hebt, blijft terugkomen – totdat jij het patroon doorbreekt.
Niet met nóg harder werken, maar door ruimte te creëren.

Veiligheid. Vertraging. Verbinding.

Zodat je kunt voelen wat er werkelijk speelt.
Je lijf leert lezen als kompas. En opnieuw leert samenwerken met jezelf.
Dan wordt grenzen verkennen geen doel op zich, maar een middel voor groei.
Geen overlevingsstand meer, maar bewuste beweging.
Van binnenuit.

Ons gedrag is vaak geen vrije beweging, maar een resultaat van aangeleerde patronen. Zodra we daar meer inzicht in vergaren, kunnen we onze reis naar innerlijke vrijheid vervolgen. En onze doelen kunnen nastreven.

Wat heb jij geleerd te dragen dat niet meer van jou is?

Wil je onderzoeken waar jouw overlevingsstand in beweging kan komen?
In een veilige setting help ik je vertragen, voelen en kiezen wat bij jóu past.