Een week geleden kwam er weer een einde aan het jaarlijkse carnaval, of Vastelaovend zoals we dat hier in Limburg noemen. Dagenlang heerste er een sfeer van uitbundigheid, spontaniteit en verbinding. Een ‘joeksige’ sfeer noemen we dat hier. Bekenden en onbekenden dansten, lachten en proostten samen, alsof er geen grenzen bestonden tussen hen.

En toch… zodra de schmink verdwijnt en de maskers worden opgeborgen, lijkt ook die moeiteloze verbinding te vervagen. Waarom voelen we ons tijdens carnaval vrijer om contact te maken, om los te laten, om gewoon te zijn? Waarom lijkt het alsof we een masker nodig hebben om ons vrijer te voelen?

Misschien zit daar precies de paradox van het masker. Achter de kleurrijke versieringen verdwijnen onze remmingen, laten we oordelen los en stappen we uit de rollen waarin we ons normaal zo stevig vastzetten.

Maar hoe zou het zijn als we ook zonder masker diezelfde vrijheid durven voelen? Als we elkaar net zo open zouden benaderen op een gewone dinsdagmiddag in plaats van alleen op een carnavalsavond?

𝘏𝘦𝘵 𝘮𝘢𝘴𝘬𝘦𝘳 𝘢𝘭𝘴 𝘵𝘰𝘦𝘨𝘢𝘯𝘨𝘴𝘱𝘰𝘰𝘳𝘵 𝘵𝘰𝘵 𝘷𝘦𝘳𝘣𝘪𝘯𝘥𝘪𝘯𝘨… terwijl verbinding zonder masker misschien wel het meest pure is wat er bestaat.

Hoe zit dat bij jou? Welk masker draag jij in het dagelijks leven? Het masker van de sterke, de zorgzame, de succesvolle, de onbezorgde? En wat zou er gebeuren als je het eens afzette?

Gek genoeg laten we tijdens carnaval juist méér van onszelf zien door een masker op te zetten. We dansen, zingen, zoeken contact zonder schroom. Maar zodra de confetti is weggeveegd en de muziek stopt, schuiven we vaak weer terug in de rol die we gewend zijn te spelen.

Wat als je dat masker niet meer zo strak zou hoeven vasthouden? Wat zou het voor je doen als je ook op een gewone dag met dezelfde openheid en vrijheid kon bewegen?

𝑴𝒊𝒔𝒔𝒄𝒉𝒊𝒆𝒏 𝒊𝒔 𝒉𝒆𝒕 𝒏𝒖 𝒕𝒊𝒋𝒅 𝒐𝒎 𝒕𝒆 𝒐𝒏𝒕𝒅𝒆𝒌𝒌𝒆𝒏 𝒘𝒊𝒆 𝒋𝒆 𝒃𝒆𝒏𝒕… 𝒛𝒐𝒏𝒅𝒆𝒓 𝒎𝒂𝒔𝒌𝒆𝒓.