Het leven is een aaneenschakeling van momenten die elkaar in razend tempo opvolgen. Zeker in het huidige tijdperk is het continue schakelen tussen activiteiten, gebeurtenissen en keuzes wat maakt dat we moeite ervaren met stilstaan bij wat ons écht gelukkig maakt. En voor je het weet zit je jarenlang in die baan die oké is maar niet echt bij je past, dat gezin dat eigenlijk niet meer met elkaar in verbinding staat, of gewoon een dagdagelijks ritme dat je volgt omdat het nu eenmaal zo is gelopen.

 Je gaat maar door, tótdat je voelt: ik loop hierop leeg. Na een dag werken voel je je niet voldaan, maar juist helemaal leeggetrokken. Bij thuiskomst wordt er van je verwacht dat je ook daar weer doorgaat, zonder samen even stil te staan bij wat men overdag heeft meegemaakt. En misschien stopt het zelfs ’s nachts niet eens, als je de slaap niet kan vatten omdat je hoofd ‘aan’ blijft, of omdat je telkens wakker wordt zonder dat je weet waarom.

Ik herken het zelf ook. Er was een tijd dat ik altijd ‘aan’ stond.
Mijn dagen waren gevuld met doen, presteren, doorgaan. Zelfs toen het leven mij dwong om stil te staan probeerde ik maar steeds in beweging te blijven. Er was een periode waarin ik continu mijn grenzen moest opzoeken en eroverheen ging. Simpelweg omdat het leven mij geen andere keuze liet. Ik had geen tijd of ruimte om te voelen wat ík nodig had; elke dag bracht nieuwe situaties waar ik doorheen moest. Ik voelde dat het moest, er was geen andere optie dan doorgaan.

Want stilstaan voelde als opgeven. Tot ik ontdekte dat er een verschil is tussen stil worden en stil vallen.

De eerste keer dat ik dit echt voelde, was na een intense periode waarin alles even teveel leek. Toen ik eindelijk ophield met vechten en zoeken, ontstond er ruimte.

Verstilling.

Een staat van zijn waarin je verkeert ná zingeving. Afgeleid van de levenscirkel, waarin zingeving een symbolisch einde markeert van hoe wij omgaan met de cycli van het leven, valt verstilling daarna als een beschermende laag over ons heen. Het is alsof je systeem zegt: rust maar, je hebt genoeg doorstaan. Hier mag je even op adem komen voor de volgende fase. Dit geeft extra kracht voor onze volgende reis.

Verstilling is niet iets wat je kunt doen.
Het is geen oefening, geen trucje, geen doel op zich. Het is niet hetzelfde als even een momentje rust pakken of een meditatie-app openen.
Het is iets wat gebeurt wanneer je jezelf durft over te geven aan dat wat er is, zonder iets te willen veranderen.Zonder te hoeven sturen of oplossen.

 Voor mij is verstilling een combinatie van kwetsbaar loslaten en tegelijkertijd krachtig kunnen blijven staan. In verbinding met alles zonder te hoeven bewegen. Alsof je op de rand staat van alles en niets. Geen leegte, maar een ruimte waarin je jezelf weer kan voelen.

Wie verstilling bereikt is weerbaarder en veerkrachtiger dan ooit.

Verstilling vraagt moed.
De moed om niet weg te lopen van wat je voelt.
De moed om te blijven bij wat er is, ook als dat ongemakkelijk is.

In mijn coaching werk ik vaak met dat stuk.
Mensen die gewend zijn om te ‘doen’, om sterk te zijn, om alles draaiende te houden. Tot het niet meer lukt. En dan is het juist dát moment van stilvallen dat de ingang wordt naar iets nieuws.
Naar echte rust. Naar ruimte. Naar jezelf.

 Want dáár, in de verstilling, ligt de bron van innerlijke kracht en vrijheid.

 Dat is het moment waarop je voelt dat er iets wezenlijks verandert.