Ik barst vaak van de ideeën, wil overal tegelijk aan beginnen, maar zodra ik ga zitten… niets. Geen inspiratie. Geen vooruitgang.

Zelfkritiek neemt het vervolgens over. Ik heb de neiging om mezelf te straffen door nóg meer en nóg harder te werken. Alles in de volgende versnelling. Alsof ik de ideeën en resultaten uit mezelf wil persen.

Met als gevolg allerlei lichamelijke klachten die een verlammend effect op me hebben. Ik voel me zo uitgeput dat ik letterlijk geen stap meer kan zetten. Totdat ik inzie dat ik weer eens te veel van mezelf heb gevraagd en ik een stapje terug doe. Weer eens diep doorademen in plaats van steeds maar doorgaan.

Juist in dat moment van rust, waarin ik eindelijk stop en ademhaal, voel ik weer waar het echt om gaat: de kracht van kleine stappen. Deze zijn veel duurzamer omdat ze beter beklijven in wie we zijn. Grote stappen kunnen snel vervagen, als voetafdrukken in het zand.

“Waar grote sprongen vaak aan de oppervlakte blijven, raken kleine stappen de kern van wie we zijn.”

In de sessies met cliënten zie ik ook regelmatig dat men grote stappen wil nemen. Logisch, je hebt gekozen voor verandering en die wil je zo snel mogelijk inzetten. Maar je kan onmogelijk van jezelf verwachten dat patronen die je jaren- of misschien wel decennialang hebt volgehouden in een paar uur zijn verdwenen. Of dromen die je jarenlang hebt laten liggen in een paar maanden kunt realiseren.

 Wat is één kleine stap die jij vandaag kunt zetten om dichter bij je doelen te komen, zonder jezelf voorbij te lopen?